Wouter blijf lachen!

Ik heb een zwak voor Wouter van der Steen. Ik denk dat hij bejaarden helpt bij het oversteken, mensen voorlaat bij de kassa en nog opstaat voor oudere mensen in het openbaar vervoer. Hij zal vroeger zelden of nooit strafwerk gekregen hebben op de basisschool en ook nooit andere kinderen geplaagd hebben in de klas. Nee, Wouter nam het juist op voor de watjes van de klas, zonder zelf een watje te zijn.

Hij geniet nu, denk ik, nog evenveel van voetbal, als toen hij als broekie bij Zwaluw VFC in Vught speelde. Je voelt aan alles dat Wouter geniet en blij is dat hij ‘met de grote mannen’ mee mag doen. Hij is nog altijd een beetje kind gebleven, in de positieve zin van het woord. Zijn spel wordt met de dag volwassener en beter. Hij is nog een echte voetballiefhebber. Dat zie je in kleine dingen zoals bij de warming up. Het geluk en spelvreugde straalt er vanaf. Je ziet hem nog van alles genieten, alsof het zijn eerste profwedstrijd is. Ook al staan er ruim voor aanvang van een wedstrijd nog maar vijf man op vak O, Wouter begroet ze. Wouter zwaait dan en geeft ze applaus. Het liefst zou hij ze allemaal een hand geven om ze te bedanken dat ze er weer zijn. Tegen een ballenjongen zegt Wouter nog “dank je wel” als hij de bal aangegooid krijgt. Tegen Sparta uit, kwam hij, zoals gebruikelijk, als een van de eerste spelers het veld op. Ik zag dat hij wilde gaan zwaaien naar het uitvak. Waarschijnlijk uit gewoonte. Maar hij scheen zich net op tijd te realiseren dat het uitvak nog helemaal leeg was. Ik zag dat Wouter dat jammer vond. Toen het uitvak zich vulde met Helmonders, was Wouter de eerste die contact maakte met het vak. Al waren er niet erg veel Helmonders, Wouter genoot er zichtbaar van.                                                                                                                                                                                           

Begin deze maand zag ik de indrukwekkende documentaire over Enke: ‘Als ik niet de beste ben, dan ben ik de slechtste’. Het ging over het leven van keeper Robert Enke. Die pleegde op 10 november 2009 zelfmoord. De Duitse doelman kon moeilijk met de prestatiedruk omgaan en had moeite met het overlijden van zijn tweejarige dochtertje. Enke genoot allang niet meer van voetbal. Ronald Waterreus, die meewerkte aan deze documentaire, werd gevraagd waarom keepers nooit lachen tussen de palen. Ronald dacht diep na en antwoordde uiteindelijk. “Je zou denken dat ze het niet leuk vinden.” Ik hoop dat Wouter een uitzondering hierin is en blijft. Dat hij kan blijven genieten tussen de palen en het wel leuk blijft vinden. Wouter blijf lachen!