Winnen is het beste medicijn
“Winnen is het beste medicijn” zei ons ‘clichémannetje’ voor de wedstrijd van afgelopen vrijdag. Ik geef onze trainer, dit keer, graag gelijk. De winnaar heeft immers altijd gelijk. De sfeer kan snel omslaan in de voetballerij. Om nog maar eens een cliché te gebruiken. Zo heeft Jan Poortvliet het al over “de finale in de Kuip”, terwijl hij nog niet eens zo lang geleden bijna de eerste trainer in het betaald voetbal was die ontslagen zou worden. Ze dromen in Den Bosch nu al over Europees voetbal in plaats van een treffen, volgend jaar, met vv Gemert.
Maar terugkomend op Helmond. 14 September werd er voor het laatst gewonnen, in Eindhoven met 3-4 tegen de plaatselijke FC nog wel. Toevallig had een jongen naast mij het ook over deze wedstrijd, gisteren tijdens Helmond Sport – SC Cambuur. Hij deed me denken aan Bob de Rooij, toen Paul de Leeuw nog leuk was. Maar deze Bob had geen bril en nog vetter haar. “In Eindhoven spulde ze ok niet goed , maar toen wonnen ze tenminste”. Net toen hij dat zei werd het 0-1 voor Cambuur.
Dat was het sein voor ‘onze Bob’ om Meijers af te gaan kraken. Hij verlangde terug naar Jurgen Streppel, en maakte zich nog het meeste druk om het feit dat Eric Meijers de hele wedstrijd op zijn stoel blijft zitten. “Die stoel zit volgens meen aan z’n kont geplekt”. Streppel vloog altijd kwaad van zijn stoel en gooide met z’n bidon als het slecht ging. “Die Eric zit maar op zijn luie reet een bietje op z’n vingers te bijten”. Zelf stak hij z’n tweede broodje frikandel, met dubbel mayo, in zijn mond en leunde daarna achterover met zijn vette handen op zijn dikke buik. Ik vond het wel knap dat hij van deze afstand, zonder bril, kon zien dat Eric op zijn vingers beet.
Op de een of andere manier leek het er wel op dat Eric de woorden van Bob gehoord had. Gezien de afstand was dat natuurlijk niet mogelijk, maar het was wel frappant dat de rest van de wedstrijd Eric erg actief was. Hij leefde mee en stond vaak buiten zijn dugout. Hij zat dus bepaald niet aan zijn stoel vastgeplakt vanavond. Het hele team ging ook beter spelen. Na het knap ombuigen van de 0-1 achterstand in een 3-1 voorsprong, (en dat alles binnen 11 minuten), was het even niet meer koud op de Braak en zag de voetbalwereld er meteen een stuk vrolijker uit. Bij de 3-1 nam Bob zelfs de moeite om op zijn stoel te gaan staan. “Tien, “tien”, “tien”, schreeuwde hij. Met zijn handen hoog in de lucht kon ik zelfs een glimp van zijn witte buik zien. Ik dacht daarom ook even dat hij het over tien frikandellen had.
De tweede helft heb ik Bob niet meer gezien. Maar na afloop in de kantine hoorde ik hem nog wel tegen iemand anders zeggen dat “Streppel maar lekker in Tilburg mocht blijven, die magere druktemaker.” Volgende week ging hij naar Sparta, samen met ‘de beste trainer van Nederland’.