Tante Betsie,

Vrijdagmorgen kreeg ik een telefoontje van tante Betsie. Of ik zin had om mee te gaan naar de wedstrijd Veendam – Helmond Sport. Ze had kaartjes gewonnen met het kienen. Betsie is mijn lievelingstante. Ze is ruimdenkend, gaat met de tijd mee en zit vol energie. Ze heeft één grote passie: kienen. Tante Betsie wint altijd van alles met het kienen. Dat is ook niet zo verwonderlijk, want omgerekend besteedt ze ruim vijftig uur per week aan het kienen. Ze kient niet alleen in Helmond, maar ook in alle omliggende dorpen, zoals Bakel en Aarle-Rixtel. Soms gaat ze zelfs naar België, als er een dag geen kienen is in Oost-Brabant. Overal rijdt ze zelf nog naar toe, ondanks dat ze de zeventig al ruim gepasseerd is. In al die jaren heeft ze, wonder boven wonder, nog nooit één ongeluk gehad. Ze heeft een oud Dafje. Dat autootje is haar grote trots. Ze was één van de eerste mensen in Europa die zo’n grote prijs, met het kienen, gewonnen had. Haar kleine arbeiderswoning puilt uit met allemaal gewonnen spullen. Vaak wint ze ook waardebonnen voor etentjes of concerten, en nu dus kaartjes voor het voetbal.

Ik had wel zin in een avontuurtje en wilde tante Betsie ook niet teleurstellen. “Dan moeten we wel vroeg vertrekken”, zei ik. Waardoor ik al aangaf wel mee te willen. “Gin probleem menneke”. Zo blijft ze me noemen, ondanks dat ik twee koppen groter ben daar haar. “Ik heb al gekeken op munne Tom . Die zegt da we, zonder stoppen, binnen drie uur bij de lange leegte zullen zijn. Ik heb nog twee waardebonnen van AC liggen om te eten. Dus stoppen we om een uur of vijf bij AC Apeldoorn. Als we om drie uur vertrekken zijn we ruim op tijd voor het voetbal.”

Om precies drie uur stond ze voor mijn deur. Terwijl ik de auto instapte, zag ik dat haar haar helemaal paars was. Je ziet wel vaker bejaarde vrouwen met paars haar, maar dit was anders paars, fel paars. “We gaan niet naar Anderlecht”, zei ik en wees naar haar hoofd. “Nei menneke het is vandaag ‘paarse vrijdag’. Iedereen moet zichzelf kunnen zijn. Of je nu homo, hetero, lesbo, bi of in dubio bent.”, zei ze lachend. Voor ik iets terug kon zeggen zette ze keihard een cd aan. Het was muziek van Ramses Shaffy, dat vond Betsie ‘n skone vent’. Ik zag de spiegels van het Dafje trillen door de harde muziek. Betsie stopte een shagje in haar mond, gaf gas en riep: “Veendam here we come!” Onderweg begon het hard te regenen, maar de stemming bleef opperbest. Echter, toen we bijna bij Apeldoorn waren, begon de Daf snelheid te minderen. Eerst dacht ik nog dat tante Betsie bewust minder hard ging rijden, omdat het inmiddels nog harder was gaan regenen. Maar toen ze begon te vloeken, dacht ik dat er meer aan de hand moest zijn. “Krienouwa”. Ik had ons Betsie nog nooit horen vloeken. Zelfs als ze een keer niets gewonnen had met het kienen, bleef ze altijd vrolijk.

De auto was echt niet meer vooruit te branden. Met een snelheid van 40 kilometer per uur puften we uiteindelijk de parkeerplaats van het AC Apeldoorn op. “Eerst maar de ANWB bellen. Gelukkig heb ik in het begin van het jaar nog een tweejarig lidmaatschap gewonnen van de wegenwacht, bij het kienen in Mierlo.” Als ze over haar gewonnen prijzen kon vertellen, straalde ze altijd van top tot teen. “In Mierlo had ik ook nog een pak kutcakes gewonnen”, vertelde ze lachend. “Ik verstond die mens niet goed. Want, toen ik thuiskwam bleken het cupcakes te zijn”. Ik was blij dat ze al weer kon lachen. De ANWB had het erg druk en we moesten zeker tot half zeven wachten tot we aan de beurt waren. Ik zag de wedstrijd al aan ons voorbij gaan. Kwart voor zeven kwam de ANWB eindelijk. Helaas was er weinig meer te repareren aan de Daf. Die auto was rijp voor de sloop. De sleepdienst had pas de volgende dag tijd om de auto en ons terug te brengen naar Helmond. Gelukkig had tante Betsie nog vouchers bij zich om te kunnen overnachten in Apeldoorn. We besloten in Apeldoorn op zoek te gaan naar een gelegenheid om te kunnen kienen. Daar had Betsie een handige App voor, op haar, natuurlijk gewonnen, super de luxe telefoon. Om de wedstrijd nog te kunnen halen, waren we nu toch al te laat. Over de uitslag van SC Veendam – Helmond Sport zullen we het verder maar niet meer hebben. Het is nog een gezellige kienavond geworden. Het is maar goed dat de volgende dag een grote sleepauto ons terugbracht naar Helmond. Anders was er geen plaats geweest om alle gewonnen prijzen mee te nemen. “Want als ze ergens kenne kiene, dan is het wel in Hellemond.”