Mijn laatste stukje
Vandaag kreeg ik, geheel onverwachts, een telefoontje van Helmond Sport. Bram Moszkowicz himself belde. De club had nog wat zwart geld over en daarmee hebben ze Bram aangesteld. Die heeft immers toch geen werk en vrouw meer, dus genoeg tijd over. Bovendien ligt Helmond mooi centraal tussen Amsterdam en Maastricht, de twee steden waar hij nog veel relaties heeft zitten. Het nieuwe bestuur heeft een beleidsplan gemaakt voor zowel de korte, als lange termijn en daarin is ambitie een belangrijk woord. De tijd van ‘een gezellige provincie-club, waar zelfs een schooljuffrouw de voorzitter kon zijn’ is definitief voorbij. Helmond Sport moet in het jubileumseizoen van 2017/2018 (dan bestaat Helmond Sport 50 jaar) “het Ajax van zuiden” zijn geworden. Een man als Bram past prima bij deze ambitie, en bovendien heeft hij de Amsterdamse bluf en de zuidelijke tongval. Als je van iemand kunt zeggen “Grauwte smoel, ginne schrik” dan is het Bram wel en daar houden Helmonders van.
Bram’s eerste opdracht was mij de mond te snoeren. Een aantal mensen, zowel binnen als buiten de club, hadden geklaagd over mijn stukjes. Ik kreeg het vriendelijke verzoek om te stoppen met het stelselmatig in diskrediet brengen van Helmond Sport. “Bij Vitesse is er ook al een ‘ongeschoren, slecht geklede supporter’ geweest, die met zijn ‘boekjes voor raketgeleerden’ en optredens in het theater zijn best deed om zijn eigen club kapot te krijgen. En dat alles onder de mom van ‘kritische supporter’. Men twijfelde zelfs in Arnhem of die man geen geïnfiltreerde N.E.C-er was.” Als Hard Grasfan was ik vereerd om vergeleken te worden met Marcel van Roosmalen. Maar dat compliment werd meteen de grond ingeboord. “Jij mag Marcel’s pen nog niet eens vasthouden, dat werk van Marcel is natuurlijk niet te vergelijken met die flutstukjes van jou. Maar we willen in Helmond, excessen zoals in Arnhem, direct bij de bron aanpakken.”
Moszkowicz had een aantal troeven in handen om mij het zwijgen op te leggen. Allereerst had ik geen toestemming van Helmond Sport gevraagd om hun ‘bedrijfsnaam’ in mijn website te vermelden. Het argument dat Helmond Sport ‘van ons allemaal is’ en ik al heel lang supporter was deed niet ter zake. “In 1979 had ik al een seizoenskaart”, zei ik trots. Maar zoiets is niet na te zoeken in Helmond. Een goed archief is er nooit geweest, dat was ook niet nodig. Clubs als FC Wageningen en HFC Haarlem hebben misschien wel historisch besef gehad en een heel rijk archief, maar met dat sentimentele gedoe run je in deze tijd geen club. “Zie maar wat met die clubs gebeurd is”, zei Bram triomfantelijk. “Je hebt mensen en Helmond Sport belachelijk gemaakt in je stukjes. Ook heb je nog een andere slechte grap, met gratis kaarten, op je site gezet. Over het oude logo zullen we het al helemaal niet hebben. Dat alles is juridisch niet in de haak.” Ik wist even niets in te brengen tegen Big Bram. “Los van dit alles zijn er zelfs leden binnen de harde kern van Helmond Sport die niet zitten te wachten op jouw verhalen, voor zover die al kunnen lezen”, zei hij denigrerend. “Diegene die wel de basisschool hebben afgemaakt, vinden de stukjes veel te soft. Je moet dus gewoon ‘zitten en je bek houden’. Ze willen niet dat Helmond Sport in één adem genoemd wordt met Hans Klok, Pardoes of één of ander pretpark. Aan één RKC heeft het betaald voetbal immers genoeg. Dat stadion ligt in ‘de achtertuin van de Efteling’ en bovendien ‘waren de kinderen er de baas’, toen het land van Ooit nog bestond.
Het komt er op neer dat er geen draagvlak binnen de club is voor je stukjes.” Bram probeerde ons gesprek af te ronden en gaf me een keuze. “Ga je door met die flutstukjes van je, dan krijg je een stadionverbod van vijf jaar. Werk je wel mee, en stop je met die onzin, dan krijg je van ons een Helmond Sport sjaal en vier Helmond Sport bierglazen.” Hiermee probeerde hij de grote ambities van Helmond Sport nog maar eens te onderstrepen. Moet dit mijn laatste stukje zijn??