Alle begin is moeilijk.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Met die voor mijn doen positieve houding, liep ik afgelopen vrijdag, vol goede moed richting de Braak. Zo’n eerste officiële wedstrijd van het seizoen heeft toch altijd iets speciaals. Snel en zonder problemen kwam ik het stadion binnen. De moderne handscanner, die men tegenwoordig ook in Helmond heeft om een seizoenkaart af te lezen, werkte zowaar in één keer goed. Dat ging vorig seizoen een paar keer hopeloos fout. Omdat ik benieuwd was naar het vernieuwde supportershome, besloot ik daar wat te drinken. Mijn verbazing was echter groot toen ik zag dat het hek naar het café gesloten was. De opvallend vriendelijke beveiliger, die voor het hek stond, vertelde me dat de nieuwe horeca-uitbater besloten had dat het hek dicht moest zijn. Ik moest dus het stadion weer verlaten om in het supporterscafé te komen. “Nieuw seizoen, nieuwe regels”, zei hij vriendelijk. ‘Waarom moet ik eerst mijn kont afvegen en kan ik daarna pas poepen?’, dacht ik. Maar gelaten liep ik terug naar de ingang. Nadat de steward me weer uitgebliept had, stond ik even later in een opvallend leeg supporterscafé. De supporters die er waren, maakten zich vooral druk om de veel te kleine plastic bekertjes waar het bier in zat. Ze hadden geen oog voor de houterige DJ die het over verzoeknummertjes had, die je aan kon vragen. Zijn verschijning en muziekkeuze deed me sterk denken aan de prikfeestjes, die ik vroeger op de basisschool had. Omdat ik bang was dat ik een meisje zou moeten vragen om te slowdancen en omdat de wedstrijd bijna begon, besloot ik maar plaats te nemen op de tribune. Het was goed om te zien dat Fortuna gewoon in het geel-groen voetbalde en niet in zo’n foei lelijk uit-shirt, zoals bij veel clubs gewoonte is geworden. Als liefhebber moet je je geluk soms halen uit kleine dingen.

In de rust was het hek naar het supporterscafé wél open. Blijkbaar was het onnodige van deze omslachtige klantonvriendelijke afsluiting bij meer mensen doorgedrongen. Het was nu ook een stuk drukker in het café. Waarschijnlijk was ik één van de weinige die naar het geratel van de DJ luisterde. Vol trots vertelde hij dat hij eigenlijk niets om voetbal gaf en dat het hem een worst zou zijn of Helmond Sport nu wél of niet zou winnen deze avond. Het ging hem alleen maar om de gezelligheid. Met deze eerlijke, maar bepaald niet opbeurende woorden van onze prik-DJ maakte ik me op voor de tweede helft. Met veel moeite kon ik nog een beker bier bestellen. Er was wat onduidelijkheid of het bier wél of niet meegenomen mocht worden op de tribune in de tweede helft. Over het feit dat het dak lekte, er duivenpoep op de stoelen zat en het programmaboekje niet meer dan een A4-tje is geworden wil ik niet klagen, dat ben ik gewend en het is ook een beetje de charme van het bezoeken van een wedstrijd van Helmond Sport. Een keer verliezen is niet leuk, maar ook niet dramatisch. Wat me wel tegenvalt, is dat het voor een gewone supporter steeds duurder wordt om naar Helmond Sport te gaan. De horecaprijzen zijn enorm gestegen dit seizoen. Ik moest bijvoorbeeld 4 euro betalen voor een beker bier die vorig seizoen nog 3 euro kostte. Een significante prijsstijging waarover na de wedstrijd misschien nog wel meer werd gesproken dan de onterechte 0-1 nederlaag. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de verhoging van de seizoenkaart van ongeveer 25 %. Maar goed, ik wens de DJ en horeca-uitbaters veel wijsheid en vooral veel gezelligheid dit seizoen. Alle begin is moeilijk, zullen we maar zeggen.